14 en 15 mei: Van de " Natuurwonderen " naar de " Gokgekte" in Las Vegas

Het is 14 mei. We gaan van Springdale naar Las Vegas. Vanuit Springdale rijden we vrij snel weer door de prairie waarbij opvalt dat er nu minder caravans staan maar echte ranches, maar nog steeds over een grote oppervlakte verspreid. Tijdens een tankstop zien we enkele mooie vrachtwagens staan waarvan de chauffeurs heel enthousiast hun verhaal over hun 'huis'(zo beschouwen ze het ook) vertellen en trots zijn dat er foto's worden gemaakt.

Onderweg doen we de Hooverdam aan, de 2^e grootste dam in Amerika. Het ligt precies op de scheiding van Nevada en Arizona. Er is een nieuwe brug gebouwd waarover het verkeer zich nu kan verplaatsen in plaats van alleen over de dam zelf. Het is een complexe constructie geworden, maar dat kunnen we in Europa (o.a. de brug bij Millau in Frankrijk) ook.

Vervolgens naar Las Vegas, waar we in het avondverkeer (hartstikke druk) de 6-baans strip oprijden. We gaan naar hotel Flamingo, ooit neergezet door Bugsy Siegel, een van de bekendste maffiabazen. Het is druk in de parkeergarage, nog drukker bij het inchecken, het is dan ook een gigantisch hotel van 28 verdiepingen met gangen van een paar honderd meter. Erzijn meerdere Wedding Chapels waar je heel snel kunt trouwen maar ook scheiden. We hebben......, maar toen toch maar niet gedaan. Er lopen verschillende bruidsparen rond, die op een gegeven moment zelfs niet meer opvallen. Verder zijn er in het hotel veel boetiekjes, restaurants en uiteraard gigantische speelhallen.

We zijn de strip opgelopen, het 7 km lange uitgaansgebied waar veel andere,meer dan gigantische hotels liggen zoals Bellagio (met veel fonteinen op muziek), Venetian (waar de gondels door het hotel varen en met een overdekt San Marco plein) en Ceasar Palace (met allerlei Romeinse beelden). En uiteraard de neonreclames, verlichting en limousines, zoveel hebben we er nog nooit gezien.

Er is ook gigantisch veel volk op de been. Las Vegas heeft per jaar 36 miljoen bezoekers! Die zijn wij allemaal tegengekomen, zo druk was het. Opvallend zijn de Mexicaanse/Peruaanse groepen die proberen hun waar (peepshows en meiden) aan je op te dringen.

's Avonds hebben we gegeten in een van de restaurants in het hotel. Het viel op dat de bediening bestond uit oude mannen en vrouwen (ouder dan wij). Of ze komen mensen te kort of ook de oudjes moeten bijverdienen.

Op 15 mei zien we 's morgens om een uur of 10 dat het bij het uitchecken gigantisch druk is, bij de ontbijtbuffetten lange rijen staan en dat de gokhallen alweer zwaar bezet zijn. Je kunt je het niet voorstellen, hier draait alles om gokken, gokken en nog eens gokken.

Het ene hotel wedijvert met het andere door binnen zoveel mogelijk aparte sferen te scheppen, zoals bijvoorbeeld in hotel New York waar Broadway is nagebouwd. We lopen deze dag de strip voor een groot gedeelte af. In ons eigen hotel hebben we de roulettetafel bezocht en voor de insiders: Antoine, nummer 12 leverde 35 dollar op!

Morgen gaan we naar de Death Valley, wat zal het daar rustig zijn!

12 en 13 mei: Bryce Canyon en Zion National Park.

Het is donderdag 12 mei, de dag dat we de Bryce Canyon gaan bezoeken. Dit park mag nog bezocht worden met de eigen auto, er hoeft geen gebruik te worden gemaakt van de gratis shuttlebussen. We zijn eerst naar het eind van de uitzichtpunten op de canyon gereden. Dit was Rainbowpoint, op een hoogte van 2778 meter! Het weer was volledig helder en de zon scheen volop, dat hebben we tenminste 's avonds wel gemerkt. Hier hadden we een geweldig uitzicht op de specifieke rotsen en zelfs konden we de staat New Mexico zien liggen.

Vervolgens zijn we vanaf dit hoogste punt naar beneden gereden en hebben elk uitzichtpunt, in totaal 14, bezocht. Bij ieder uitzichtpunt was er een geheel ander beeld van de 'hoodoos', de grillige rotspunten in het landschap. Achtereenvolgens bezochten we Rainbow Point, Aqua Point, Natural Bridge, Bryce Vieuw, en Sunset Point.Halfweg hebben we een leuke picknick gehad en zijn we doorgereden naar de ingang van het park, het Visitor Centre op 2406 meter. Daar hebben we naar de film over de Bryce Canyon gekeken, 'The shadows of time'. Daarna hebben we nog een behoorlijke trail (wandeling) gelopen, diep de Bryce Canyon in. Het was de zogenaamde Navajo-trail, van de in Bryce bekende punten Sunrise Point naar Sunset Point. Het was al met al een pittige wandeling, in totaal 2,5 uur, met flink wat hoogtemeters. Maar we hebben het overleefd!

We hebben de dag afgesloten met een lekker etentje bij het restaurant, behorende bij het hotel.

Op vrijdag 13 mei zijn we opgestaan met een blauwe lucht. We hebben de koelbox volgeladen met ijsblokken zoals die door elk hotel in Amerika gratis beschikbaar worden gesteld. Het beloofde namelijk een warme dag te worden en dan is drinken onontbeerlijk. We rijden naar Zion National Park, waar we de Zion Canyon Scenic Drive gaan doen. Deze route door de bergen die de loop van de rivier 'The Virgin River'volgt, is alleen maar te bezoeken met de gratis shuttlebussen. Ook hier hebben we diverse uitzichtpunten bezocht en twee trails gelopen, namelijk de Lower Emerald Pools trail naar een waterval en vervolgens de Weeping Rock Trail. Het bijzondere hier was de overhangende rotspartij en de plantenrijkdom.

Aan het einde van de Canyon Drive kwamen we bij de Temple of Sinawava, het hoogste punt op 1347 meter. We hebben onze drinkbussen gevuld, zijn teruggegaan naar het beginpunt en vervolgens doorgereden met onze eigen auto naar Springdale, nog steeds in de staat Utah, naar het Zion Park Motel. Dit ligt schitterend in een vallei tussen de rode rotsen.

Morgen gaan we naar Las Vegas in Nevada, waar we proberen onze reis terug te verdienen.

9-10-11 mei Van Grand Canyon, via Monument Valley naar Bryce Canyon national park

Het is maandag 8 mei. We vertrekken 's morgens vanaf de Grand Canyon naar Kayenta met een temperatuur van 8 graden met een koude wind. We zijn de avond ervoor nog uitgenodigd aan een wijnproeverij mee te doen. Het viel alleen een beetje tegen. Het ging slechts om één klein glaasje wijn, om te keuren of dat deze voor de verkoop goed was. Algemeen goedgekeurd.

Kayenta ligt net vóór de Monument Valley. We hebben onderweg nog wat lichte sneeuwval. We nemen de oostelijke kant (East Rimm) en komen onderweg nog prachtige uitzichtpunten tegen. De laatste stop was een gerestaureerde toren met o.a. een uitzicht op een gedeelte van de Colorado rivier, de Desert View. Onvoorstelbaar hoe snel het landschap iedere keer verandert. Van prairielandschap (waar af en toe iemand in een caravan woont) naar verschillende kleuren rotsen naar rode rotsen. Onderweg stoppen we bij Cameron, een oude indianennederzetting met een oude Trading Post, waar we wat souvenirs kopen en wat eten.

Vervolgens naar Monument Valley net over de grens in Utah. Wat een geweldige rotsformaties. Wat een landschap! We hebben de route zelf met de auto gereden. Het leek aardig op een rit in Parijs - Dakar, zeker met het zwaarbewolkte weer.

In Kayenta overnachten we in hotel Hampton Inn, alles in Indiaanse stijl (Navajo) ingericht. Ook het bedienend personeel is Indiaans gekleed. Verder wordt er geen alcohol geschonken volgens hun gebruik. Is toch een avond wennen!

Dinsdag 10 mei vertrekken we met 18 graden en halfbewolkt naar Page in Arizona, om daar allereerst een tour te maken naar Antelope Canyon, beroemd om zijn grillig gevormde grotten, waarbij het zonlicht een belangrijke rol speelt. We worden vervoerd per busje waarop achter 12 personen kunnen zitten en in de cabine 2 personen. We geven als moederdagcadeau de plaatsen achter in de open ruimte aan de dames, kunnen ze lekker zandhappen. De heren zitten lekker binnen! Er staat een harde wind als we er naar toe rijden. Daarbij wordt de zandvlakte die moet worden overgestoken gebruikt door de chauffeur om wat te racen! In de grotten ziet her er ook weer prachtig uit, maar op een gegeven moment begint alles wel op elkaar te lijken! En de grote pech is dat het af en toe bewolkt is, dus soms geen zonlicht.

Daarna zijn we zelf naar Horse Shoe Bend Overlook gereden waar de Colorado River een U bocht maakt dat hoog boven op de rotsen een prachtig schouwspel oplevert. Daarna nog naar de 3^e grootste stuwdam van Amerika gereden, de Glen Canyon Dam bij Lake Powell. Dit meer is genoemd naar de eerste eenarmige(!!) bedwinger van de Colorado River, die door de Grand Canyon loopt , John Wesley Powell.

Later naar het hotel Holiday Inn Express gereden om in te checken en het zand weg te spoelen, vooral dan de dames, want die zijn gezandstraald! 's Avonds bij een Mexicaans restaurant prima gegeten.

Woensdag 10 mei gaan we richting Bryce Canyon. We stoppen onderweg in Kanab, een typisch western stadje met een grote hoofdweg waar aan beide kanten allerlei winkeltjes, saloons en restaurantjes liggen. Hier zijn een aantal westerns opgenomen. We bezoeken het Little Hollywood museum, waar o.a. een western stadje is nagebouwd met allerlei oude gebouwtjes uit verschillende westerns.

De rit naar Bryce Canyon levert ook weer afwisselend rode rotsen, groene vlaktes en zelfs moerasachtig gebied op. We rijden door naar Tropic naar ons hotel, American Best Value Inn . Morgen gaan we de Bryce Canyon bezoeken.

7 en 8 mei: Grand Canyon awesome and amazing!

Zaterdagmorgen in alle rust vertrokken naar de Grand Canyon, naar Tusayan. De rit zal niet meer dan ca 170 km bedragen. De rode rotsen gaan geleidelijk over naar de meer gangbare geelachtige rotsen. We stijgen langzamerhand naar een hoogte van 2000 meter. We rijden door de Oak Creek Canyon waar we bij een zogenaamde 'scenic view' stoppen. Daar maken we weer een prachtig staaltje van Amerikaanse gastvrijheid en interesse mee. Een stuk of 6 stoere motorbikers vraagt of we van hen een foto willen maken, we raken in gesprek en ze raken onder de indruk van onze aanpak van de reis. Een van hen zegt dat wij in een maand meer zien dan hij in 40 jaar nog ooit te zien zal krijgen.

We stoppen daarna in Flagstaff, een bekende plaats aan de Route 66. Daar vind je in het stadje zelf genoeg voorbeelden van. We hebben daar wat gewinkeld. Vervolgens richting Tusayan, net vóór de Grand Canyon, waar we bij het Best Western Hotel om 3 uur 's middags aankomen. We gaan meteen door naar het IMAX theater waar een film over het ontstaan en ontdekking van de Grand Canyon op een doek van 60 vierkante meter wordt gedraaid in 3D. Wat een geweldige film. Je waant jezelf niet als toeschouwer maar als degene die zelf aan de film deelneemt.

Op zondag gaan we naar de Grand Canyon. We nemen de South Rimm, de zuidkant, ofwel de Hermit route. We nemen de shuttle bus die de mogelijkheid geeft op 9 plaatsen te stoppen. Wat een uitzichten! Hoe heeft dit ooit kunnen ontstaan? Na een uur of 4 rondgezworven te hebben weer richting hotel, waarbij onderweg een aantal auto's langs de kant staan. Het blijkt dat een kudde elanden langs de rand van de weg staat. Dat blijkt ook voor de Amerikaanse bevolking een sensatie te zijn. Dus ook wij filmen en maken foto's.

5 en 6 mei: Van Palm Springs naar Sedona (Arizona)

Na woensdagavond bij een Engels grillrestaurant in Palm Springs gegeten te hebben, nou ja, gegeten, 't was niet goed, zijn we donderdagochtend vertrokken naar Sedona in Arizona. De route was helemaal uitgestippeld, we zouden het laatste stuk een mooie route binnendoor nemen. Helaas, we kregen te maken met een prachtige klapband op de snelweg, tussen Palm Springs en Blythe, midden in de woestijn, nabij het Nationale Park Yoshua Tree, 38 graden!. De auto aan de kant en toen even nagedacht wat te doen. We zijn geen echte autotechneuten, toch effe gezocht naar gereedschap en de reserveband via de handleiding, maar we kwamen er niet echt uit. Gelukkig hebben we nog een telefoon bij waarmee een noodnummer gebeld kon worden. Uiteindelijk, na lang uitleggen begreep de helpdeskmedewerkster waar we stonden, wat er aan de hand was en ze zou iemand sturen binnen een uur.

Toen toch maar vast gestart met het gereedschap opzoeken, het reservewiel laten zakken (wat een moeilijk systeem was dat), de kapotte band losgedraaid, we waren bezig met de krik en daar kwam onze redding. Als het een kwartier langer had geduurd waren we klaar geweest.

De monteur had het zaakje er snel opliggen, de kapotte band mee, en we moesten zo snel mogelijk de "nieuwe" band laten oppompen. We hebben hem nog wat fooi gegeven, zo van: je weet maar nooit.

Bij een benzinepomp gezocht naar wat "air" voor de band, maar dat was een systeem wat heel anders werkte dan bij ons, er was geen metertje te zien. Ja wat nou? Maar wie was daar toevallig ook: onze monteur. Toen kwam de fooi van pas!

Omdat we uiteraard flink verlaat waren (twee en een half uur) hebben we de mooi uitgestippelde route niet meer vervolgd, maar zijn via Phoenix naar Sedona gereden waarbij het cactuslandschap langzaam overging naar een prachtig ander gekleurd geheel: de rode rotsen van Sedona. We kwamen in het hotel aan tegen kwart over 7 alwaar Cobi, een Nederlandse, ons verwelkomde en tevens een oplossing had voor onze Amerikaanse telefoontjes. Die werken nu!

Vrijdagmorgen zijn we naar de Chapel of the Holy Cross hoger in de rotsen gereden. Van daar uit hadden we een prachtig uitzicht over het bijzondere rotslandschap. Verder nog het kunstenaarsdorp Tlaquepaque bezocht dat in 1970 is gebouwd in Mexicaanse stijl. Daarna naar Oak Creek gereden in het Red Rock State Park waar we aan het riviertje hebben gezeten. Om een uur of 4 het zwembad opgezocht en verder rustig aan gedaan! Morgen gaan we richting Grand Canyon waar het weer in het weekend wat koeler zal zijn!

3-4 mei: Van de stad naar de woestijn

We zijn op dinsdag 3 mei uit Los Angeles vertrokken naar San Diego. Op zich geen spectaculaire route, (veel zeer drukke snelwegen ). Onderweg in Oceanside bij de Wallmart een koelbox gekocht en 2 amerikaanse mobieltjes om elkaar tijdens de vakantie te kunnen traceren als we elkaar kwijtraken. We zijn nu al zover dat we weten hoe dat ding aan te zetten maar elkaar kunnen bellen: ho maar! Wedienen nog een en ander uit te zoeken.Vervolgens naar Hotel Ramada in San Diegowaar we rond een uur of 3 zijn aangekomen.

Vervolgenszijn we naar de Missiepost San Diego de Alcala gereden, de eerste missiepost die door de Fransciscanen ergens rond 1790 aan de westkust van California is gesticht. Het was niet zo ver, slechts enkele kilometers van ons hotel, maar zoals wij reden (verkeerde afslagen, eenrichtingsverkeer etc) deden we er toch 3 kwartier over, ondanks ons navigatiesysteem wat we in de U.S.A gekocht hebben. San Diego is een gigantische stad met allerlei wegen over en door elkaar, moeilijker te rijden dan L.A..S' avonds een weg met enig levensgevaar overgestoken om te gaan eten bij Chili's waar flink wat bier, vlees, uien en paprika is genuttigd!

Woensdag 4 mei starten we al om 9 uurmet een temperatuur van 25 graden in San Diego. We gaan naar Palm Springs waar het 38 graden is, enkele honderden kilometers naar het noordoosten. De weg er naar toe spreekt ons wat meer aan, bergachtig en rotsachtig. We doen tijdens de reis het bergdorp Idyllwild aan. Dit ligt hoog in de bergen en is een soort houthakkersdorp waar een aantal beelden uit hout zijn gesneden, waar je nog echte oude Dodges ziet rijden met daarin ook van die knoestige kerels die recht uit de bergen komen. Hierzijn ook verschillende beroemde films opgenomen zoals ' Kid Galahad ' met Elvis Presley. Van daar uit richting Palm Springs. Onderweg zijn er sinaasappelplantages en heeft Marianne een sinaasappel 'geschoept'. Gelukkig lag er geen cowboy op de loer. We reden van Pine Desertnaar Palm Springs, ofwel van de dennen naar de palmen. Palm Desert en Palm Springs liggen midden in een soort woestijn. Het kan er tot 50 graden worden in de zomer. Eerst kwamen we door Palm Desert, een prachtige laan met allerlei tropische bomen en planten en met vooral allemaal nieuwe huizen. In Palm Springs ook zo, alleen allemaal wat grootser. Het is een grote oase, in een bloedhete woestijn. Na hetinchecken bij Hotel Royal Sun Inn zijn we naar deAerial Tramway van Palm Springs gegaan waar via een kabelbaan de berg San Jacinto is bezocht, 2600 meter hoog! En toen was het tijd voor een bezoek aan het zwembad. De volgende reis is naar Sedona, in de staat Arizona, 550 kilometer verder ! Onze langste trip op onze vakantie.

2 mei in Los Angeles: de vijand is dood !

Het is maandag 2 mei, de tweede dag in Los Angeles. We staan op, met de tv aan waarop te zien is dat Bin Laden gemold is, een grote dag voor Amerika.Het weer heeft er rekening mee gehouden, het is stralend weer en de Amerikanen kijken blijer dan ooit. De zender van Los Angeles laat overigens wel beelden zien van extra bewaking op het vliegveld en andere overheidsgebouwen.

Wij trekken ons er niets van aan, we gaan de auto ophalen. In plaats van de Nissan Xterra krijgen we de beschikking over een nog groter exemplaar, de GMC Yukon. We vragen aan de balie of we iemand kunnen krijgen die het een en ander uitlegt over hoe dat werkt met een automaat. Ze snappen niet waarom, dat weet je toch wel? Nou, wij niet !

De uitleg wordt gegeven, we horen hetmaar half omdat de vliegtuigen laag over komen. Uiteindelijk kunnen we weg, maar worden bij de uitgang door de security tegengehouden, papieren laten zien en we blijken geen huurcontract te kunnen overhandigen. Na een hoop heen en weer gebelkunnen we tochvertrekken.

We zijn s'middags naar Marina del Rey gereden naar de jachthaven, maar dat stelde niet veel voor. Dan is ie in Oirschot mooier. Daarna na Venice Beach. Daar was werkelijk van alles te zien. Rood, wit, geel haar, skaters, roll skaters, basketballers, breakdancers, man op rolschaatsen met gitaar (stond overigens ook een foto van in een boekje van de ANWB, volgens die man al 15 jaar geleden genomen), dikke en dunne mensen, je kwam ogen te kort. Verder nog veel zwervers, een compleet circus van kraampjes, allerlei clowneske figuren, zogenaamde psychiaters en veel mensen die de weg compleet kwijt waren, wellicht flink onder de drugs. Volgens ons is Baywatch hier opgenomen, we hebben nog naar sporen van Pamela gezocht, maar die waren al weggespoeld.

Al met al een mooie dag. Bij Denny's (dus niet bij Dannys) gegeten, enkele Budweisers erin en om een uur of 11 gaan pitten!

1 mei, We are in the U.S.A.

Het is zover. Het is 1 mei, 's morgens om kwart over 5, Ralf, Linda en Sandra brengen ons weg. Iets over half 7 komen we aan op Schiphol. Koffers afgeleverd, effe wat gedronken, afscheid genomen en we gaan richting gate E24. Daar zien we een vorm van discriminatie, arabisch uitziende mensen worden gedwongen door de bodyscan te gaan, wij wilden dat ook! Het is een ontspannen reis geweest. Regelmatig komt men langs met eten en drinken. Ieder heeft zijn eigen monitor met spellen, muziek en films, zelfs de New Kids Turbo staat erop en is zo te zien bij veel reizigers populair. We zijn rond kwart voor 12 in de ochtend plaatselijke tijd geland op Los Angeles Lax airport in California.

Bij de eerste douane moeten we een ingevuld formulier inleveren, er worden vingerafdrukken en een foto gemaakt. Er loopt ook een drugshond rond die, zonder te willen discrimineren, bij een arabisch uitziende man aan slaat. En overigens ook bij ons, lag aan de zweetvoeten.

Het duurde daar vrij lang, het schema liep in de war, zodat de koffers van allepassagiers al netjes van de band waren gehaald, de tweede douane hebben we zo kunnen passeren. Toen het hotel gebeld voor de shuttlebus die ons na enkele minuten bij het hotel heeft afgezet.

's Middags hebben we bij Dannys een aantal Budweisers genuttigd en nog even aan het zwembad gelegen. Om een uur of 6 hebben we bij Dannys gegeten en om half acht naar bed, de dag had al lang genoeg geduurd! Vandaag gaan we de auto ophalen en rijden we richting Venice Beach.