30 mei: Van Los Angeles Lax naar Amsterdam Schiphol
Na een relaxte dag op het prachtige strand van Santa Monica hebben we de laatste nacht van onze' Big Trip door West U.S.A. 'doorgebracht in een Amerikaans hotel, in een wederom heerlijk ' California Kingbed. Na het gebruikelijke Continental Breakfast hebben we onze auto, onze ' Fat Baby ' voor de laatste keergepakt met onze reisspullen. De koelbox die ons een maand van dienst geweest is hebben we ter plekke achtergelaten. Na een korte rit van ongeveer 30 kilometer over de zeer drukke Highways rondom Los Angeles hebben we, nadat we nog wat formaliteiten afgehandeld hadden, onze auto ingeleverd bij het verhuurbedrijf Hertz.
Met de shuttle bus van Hertz zijn we weggebracht naar de luchthaven van Los Angeles waar we op terminal 2, weer met zeer strenge beveiligingsmaatregelen geconfronteerd werden.
Na de passage van de Amerikaans douaneautoriteiten hebben we onze laatste Amerikaanse inkopen gedaan. Om13.30 p.m zijn we aan boord gegaan vande Boeing 747-400 combi genaamd ' The City of Johannesburg '. Met het vluchtnummer KL 602 zijn we om precies 14.15 uur pm ( ned. tijd 23.15 pm)vertrokken vanaf Los Angeles lax.In verband met de wind die we mee hadden duurde onze vliegreis deze keer een 9 uur en 45 minuten. Via de Amerikaanse staten California, Nevada, Utah, Colorado, Wyoming, South Dakota, en North Dakota passeeerden we de Canadese grens waarna we via de Hudson Bay,en de zuidpunt van Groenland, de Atlantische Oceaan overstaken, waarna weonder Ijsland door, via Schotland om 8.45 uur a.m ned. tijd op Schiphol zijn geland. Daar werden weopgehaald door Linda en Antoine, Sandra, Lisanne, Ralf en Channa, die voor ons tot onze grote verrassing een heerlijke lunch geregeld hadden. Nadat we gezellig met ons allenwat bijgekletst hadden konden we onze Jetlag gaan verwerken.
Een zeer geslaagde, enerverende, prachtige en indrukwekkende vakantiereis ligt nu achter ons.
Ons resteert het ordenen van de zeer vele foto's en de filmpjes die we inde maand mei gemaakt hebben.
' Aljomaco goes U.S.A. ' zal ons nog lang heugen. !!!!
28 en 29 mei: We zijn begonnen aan de 99 miles to L.A.
We zijn het eindpunt van onze grandioze en indrukwekkende reis bijna genaderd. De laatste 2 dagen verblijven we in Santa Monica, op ongeveer 20 kilometer van LAX, het vliegveld in Los Angeles waar we ook aangekomen zijn.
We vertrekken vanuit Camarillo en doen onderweg in Simy Valley het museum aan, waar Ronald Reagan ligt begraven en waar ook de Air Force One staat, het presidentiele vliegtuig.Daarin zijn 8 presidenten tijdens hun presidentschap meevervoerd naar allerlei landen. We zijn in het vliegtuig geweest. Het staat vol met communicatie-apparatuur. Voor de president, zijn vrouw, beveiliging etc, zijn er allemaal aparte compartimenten. Het museum ligt prachtig in een bergachtig gebied. Het straalt rust uit, de suppoosten zijn graag bereid tot uitleg. Het is echter ook een verheerlijking van Reagan, daar zijn de Amerikanen wel goed in.
Na dit bezoek zijn we naar Santa Monica gereden maar als tussenstop hebben we Beverley Hills bezocht, de wijk waar alleen de superrijken wonen. We hebben een kaart gekocht waarop een aantal markeringen zijn aangebracht. Zo stonden we opeens bij de poort van het huiswaar Michael Jackson op het laatst woonde en gestorven is.
Ook bijhet huis vanLeonardo di Caprio, Jennifer Lopez etc. zijn we geweest.Alles lag echter wel verscholen achter grote heggen, murenen poorten. Slechts bij het huis van Jennifer Lopez kwam een auto naar buiten. Achter de poort was het een rommeltje en de vrouw die in de auto zat was duidelijk niet Jaylo. ! Ze bleek hier al jaren niet meer te wonen. Na zo een uur rondgezworven te hebben zijn weweer naar het hotel gegaan.
Op zondag, de laatste dag van ons verblijf zijn we met de bus naar het strand gegaan naar de Santa Monica Pier en naar de Third Street Promenade waar allerlei artiesten optreden. Op het strand, aan de pier staat een permanente kermis " Het Pacific Park ". Ook waren er vissers die net op dat moment een jonge haai aan het vangen waren en na de vangst er niet bepaald zachtzinnig mee om gingen. Verder was er Muscle Beach, een plek waar allerlei soorten sport wordt bedreven wat vooral met kracht te maken heeft zoals zwaaien van de ene ring naar de andere, een stuk of 10 ringen achter elkaar, of in touwen klimmen met alleen gebruik van de handen, of een vrouw boven je hoofd houden in allerlei turnstanden. Wij hebben dat ook geprobeerd met onze vrouwen. Gevolg: 1 dode en 3 gewonden. Op de Promenade waren verschillende artiesten bezig, waarbij de een duidelijk beter was dan de andere. Al met al een mooie laatste dag. Nu gaan we de koffers pakken.
Morgen gaan we de auto inleveren waar we 5600 kilometer mee hebben rondgereden.
Helaas, om 14.00 uur vertrekt ons vliegtuig. Daarmee komt een einde aan een geweldige maand! Wij hopen dat we via ons reislog een leuk beeld hebben kunnen schetsen van onze vakantie in West U.S.A.
26 en 27 mei: Van Monterey via Big Sur en een woeste bergweg naar het mondaine Santa Barbara
Het is donderdag 26 mei. Vanuit een zonnig Monterey vertrekken we naar San Simeon, waar het beroemde Hearst Castle is gevestigd, maar daarover later. We rijden via de Highway 1, pal langs de Pacific, waarbij het gedeelte bij Big Sur, het mooiste stuk van deze route langs de zee is. Onderweg stoppen we bij Nepenthe, dat bijna nergens beschreven staat, maar waar bij een restaurant annex winkel een mooi uitzichtpunt is gecreëerd. Je hebt hier een geweldig uitzicht over de zee met daarbij dennenbomen, heuvels, bergen op de achtergrond, zeg maar gerust een Bob Ross plaatje. We zien een klasje met beginnende schilders die hier hun kunsten op het doek kunnen vastleggen. Even verderop steken we nog de Bixby Creek Bridge over, een zeer bekende brug in de Big Sur.
In Lucia eten we bij een langs de weg liggend restaurantje. Dit moeten we vermelden, want het was maar goed dat we daar gegeten hebben. Het blijkt namelijk dat iets verderop de weg is geblokkeerd, waar bij Ragged Point , een stuk weg ,verdwenen is, zomaarrichting de zee geschoven.
We moeten terug om via een omleiding, een niet bekende weg op onze Tom-Tom, dwars door militair gebied, een berg over van ongeveer 1800 meter hoog. Voordat we op weer wat bekend terrein zijn hebben we onze tank zowat leeggereden, hebben we 3 uur verloren en zijn we ook verder weg van San Simeon dan toen we 's morgens zijn vertrokken!
Een vervelend gevolg van deze omweg is dat we te laat zijn bij Hearst Castle, om daar via een shuttle bus en begeleiding dit kasteel te bezoeken. Het was eigendom van de zeer rijke krantenmagnaat William Randolph Hearst, waarvan wellicht kleindochter Patricia Hearst het bekendste is. Zij sloot zich in 1974 aan bij een kleine linkse groep die zichzelf de Symbionese Liberation Army noemde, een of andere sekte die roofovervallen pleegde.
We hebben het Visitor Center nog wel kunnen bezoeken en daar konden we constateren dat het bij de familie Hearst redelijk kitscherig was ingericht.
Vrijdag 27 mei zijn we vanuit San Simeon het laatste stuk van de Highway 1 afgereden richting Santa Barbara, de mondaine badplaats aan de kust, waar rijke Amerikanen zoals Oprah Winfrey en Dr Phil een optrekje hebben van enkele miljoenen. We zijn er al tegen een uur of 12 zodat we lekker tijd hebben op het strand een barretje op te zoeken voor wat eten en drinken. Waar we zitten blijkt (achteraf!) een oud badhuis te zijn waar de mensen zich om konden kleden voor het strand. Bij de heren is dat te zien doordat de deurtjes van de hokjes niet hoger zijn dan ca 1 meter. Wat het wel speciaal maakt is dat daar nu de wc's in gevestigd zijn. En wat de zaak heel speciaal maakt: Als je er voorbij loopt, nietsvermoedend zo'n hok inkijkt en je ziet daar een volwassen vent met een rood hoofd, z'n broek omlaag, jou aankijken. Hij zei in ieder geval niet: "You're welcome"!
Het strand is verdeeld in 2 gedeelten, zo'n beetje als in Benidorm. Op een stuk verderop zijn grasvelden met palmbomen, maar daaronder liggen voornamelijk zwervers. En wat opvalt: er staan een hoop vervallen campers langs de weg, misschien wel van die zwervers!
Daarna zijn we naar het hotel gereden in Camarillo, de slaapstad van Los Angeles. Onderweg komen onsladingen caravans tegemoet, het is maandag Memorial Day, dus een lang weekend voor de Amerikanen. Los Angeles lijkt leeg te lopen.
Los Angeles, het beginpunt en eindpunt van onze reis, komt in zicht: We are 99 miles away from L.A.!
24 en 25 mei: San Francisco van Golden Gate Bridge naar de Giants
Dinsdag 24 mei. Onze derde dag in San Francisco voorspelde een prachtige dag te worden.Al vroeg was de zon volop aanwezig, en zetten wij, Aljomaco, te voet koers naar Fishermans Wharf, waar we de dag tevoren al afspraken gemaakt hadden over de fietsverhuur. Bij 'Blazing Saddles', de fietsverhuurder troffen we een Nederlands sprekende medewerkster, die haar Roots in Den Bosch had, en die ons al goed gemutst maakte met de woorden ' Bossche Bol en Carnaval '. Nadat onze fietsen rijklaar gemaakt waren, en wij de fietsroute ontvangen hadden, gingen we richting de Noordkant van San Francisco. Via een speciaal aangelegd fietspad, dat op sommige plaatsen wat schakelkunsten voor ons opleverde, gingen we via een prachtig park ' het Palace of Fine Arts ' richting de beroemde Golden Gate Bridge, het markante symbool van San Francisco. We kwamen met onze fietsen op plekken waar je met een auto nooit kunt komen. Onder aan de Golden Gate Bridge lag een oud Militair Fort, en in de San Francisco Bay vertoonden Californische surfers hun kunsten op de woeste golven.Na enkele pittige klimmetjes, kwamen we hoog boven de Bay aan bij het begin van deze beroemde brug. Via een speciaal fietspad, naast de 6 baans rijweg reden wij de Golden Gate Bridge over, met aan onze rechterkant in de diepte gelegen het eiland Alcatraz.Prachtige uitzichten leverde dit op. De Golden Gate Bridge is 67 meter hoog. Volgens de Amerikanen is dit punt de ultieme suicide manier. !! Op het einde volgde voor ons de spectaculaire afdaling naar Sausolito, een prachtig havenstadje in de San Francisco Bay. Vrij snel konden we via een ferry met onze fietsen weer naar San Francisco waar we afgezet werden op pier 1. Onderweg kwamen we weer zeer dicht langs Alcatraz ' The Rock'.In San Francisco resteerde het laatste stukje van onze prachtige fietstocht, van Pier 1 tot Pier 39.Onze Bossche vriendin van ' Blazing Saddles ' gaf ons weer een warm onthaal bij terugkomst, en gaf ons nuttige tips voor onze verdere invulling van de dag n.l de honkbalwedstrijd tussen de San Francisco Giants en de Florida Marlins.
Na in het hotel een taxi te hebben besteld volgde een dollemansrit door de'Streets of San Francisco', waarbij onze taxichauffeur in het kielzog van de uitrukkende brandweer van San Francisco in pijlsnelvaart het AT&T park bereikte, de 'homeground' van de Giants. Voor dit grote prachtige stadion hebben we wat rondgekeken naar de plaatselijke helden van de Giants van weleer. Ons viel op de positieve sfeer rondom de wedstrijd, zeer veel mensen, (stadion was praktisch uitverkocht) en zeer veel eten en drinken.Tijdens de wedstrijd was het een komen en gaan van jong en oud, die eigenlijk maar met een ding bezig zijn, het bevredigen van hun eetdriften. In de eerste drie kwartier hebben wij meer gezien van alles rondom ons in het stadion, dan van de wedstrijd. Met onze beperkte kennis van het honkbal, kwamen wij al snel tot de conclusie dat het nivo deze avond te vergelijken was met het PSV voetbal onder Rutten dit jaar !! Uiteindelijk brak de 9e inning aan en hadden ook wij onze Amerikaanse versnaperingen, verorberd. Het suiker en vetgehalte bij Aljomaco kreeg deze avond een behoorlijke push.
Na de wedstrijd die toch 2 uur en drie kwartier geduurd had, en door onze favorieten de Giants verloren is met 5-1, viel het ons op dat het de mensen niet interesseert of hun club nou wint of verliest. Iedereen, zo leek was blij en positief. Al snel hadden we een taxi te pakken die ons weer terugbracht naar Lombard Street.
Op woensdag 25 mei verlieten we San Francisco, (en de vele prachtige Californian girls die er rondlopen )met de ‘'Flowers 'dit keer uit ons haar, en reden in lichte regen naar onze volgende halte Monterey, eens de bakermat van de popmuziek. Hieris het allemaal begonnen in ' The Summer of Love 1967 '.Eerst moesten we nog met onze 'Fat Baby', Lombard Street, de kronkeligste en steilste weg ter wereld af, en zijn toen via Chinatown San Francisco uitgereden.Via een tussenstop in Santa Cruz, reden we langs de Highway 1 verder zuidwaarts, en deden een extra lus, op de 17 miles Drive, een prachtige tolweg door pijnbomen, golfvelden, en prachtige rotsachtige stranden. Op onze tussenstops zagen we zeeleeuwen op de rotsen liggen, en bereikten we het eindpunt van deze speciale drive, bij de ' Lone Cypres ', een eenzame boom van 250 jaar oud op een stuk rots in de Pacific.Onze dag sloten we af met een bezoek aan een zeer grote shopping mall, en de Fishermans Wharf in Monterey.
Morgen gaan we via de steile bergweg Highway 1, via Big Sur naar San Simeon.
Los Angeles komt steeds dichterbij op onze grandioze trip. !!!
22 en 23 mei: Van het binnenland naar de kust:" In San Francisco anything goes !!!
Nadat we afscheid hebben genomen van het binnenland met zijn nationale parken, woeste rivieren, hete woestijnen, en nog meer van zijn overweldigende natuur hebben we zondagmorgen koers gezet naar San Francisco. Via veelal niet al te beste Highways ( het geld in California is helemaal op ) en enkele grote voor ons onbekende Amerikaanse steden zagen we rond 2 uur s'middags op afstand de eerste countouren van San Francisco opdoemen.Via de San FranciscoOakland Bay Bridge ,( het broertje van de Golden Gate Bridge) zijn we na betaling van onze eerstetol op onze reis, San Francisco binnengereden. Gelukkig loodste ons navigatiesysteem ons feilloos naar onze halte het Buena Vista hotel aanLombard Street.San Francisco is gebouwd op 42 heuvels, sommigen zo stijl dat zelfs de San Francisco fietskoeriers hier niet tegenop komen.
Nadat we snel onze autoin de parkeergarage van ons hotelgezet hadden, ( parkeren in S.F is een 'crime' )en de noodzakelijke hotelhandelingen afgewerkt hadden, zijn we op Lombard Street met de Cable Car naar het Centrum Van San Francisco gereden. De rit heuvel op en af,leek op een rit in de Rups op de kermis. De techniek van de ondergrondse kabels, die handmatig afgeremd moeten worden is er een van 100 jaar terug, maarwerkt nog steeds. De Cable Car die ons naar Union Square voerde, was de Powell Market line. Aan het eindevan de rit wordt de Cable Car handmatig omgedraaid voor zijn terugrit over de San Francisco hills. Een ware toeristische attractie. Nadat we Union Square bekeken hadden, gingen we terug naar LombardStreet met weer de CableCar. Deze voertuigen lijken allemaal op elkaar, en wij Aljomaco, die in de veronderstelling waren weer op de Powell/Market lijn te stappen kwamen aan het eindpunt van onze retour rit voor een leuke verrassing te staan. Wij werden afgezet bij Fishermans Wharf, het toeristencentrum van S.F. De cable Car waar we waren ingestapt was n.l de Powell/Mason lijn een heel andere. Lichtelijk verdwaald kochten we eerst maar een paar goede flessen Californische wijn in de supermarkten die hier heel de nacht open zijn. Na wat informeren in lokale eettentjes werd het ons duidelijk waar we zaten. Niet echt in de richting. Nu is Lombard Street aan het eind ervan een van de steilste en bochtigste straten ter wereld. Juist deze steile kant moesten we s'avonds in San Francisco by night weer terug oplopen.
Met niet al te veel vertraging, bereikten we ons hotel waar de flessen wijn nog even aangebroken werden.
Maandag 23 mei, zijn we na het ontbijt onder een blauwe hemel en heerlijke zon via Fishermans Wharf gewandeld naar pier 39 waar de zeehonden, vechtenom op de houten vlonders die daar in de zee liggen, de beste plaats te bemachtigen. Dit gaat gepaard metallerlei typische zeehondgeluiden. Even verder bereikten we pier 33 waar we om 12 uur aan boord gingen van onze boot die ons naar Alcatraz Island zou brengen. Lekker buiten boven op het dek gezeten, genoten we van de zich verwijderende kustlijn van S.F. en het steeds dichterbij komende Alcatraz ' The Rock' . Alcatraz is ook een nationaal park, en bij aankomst op het eiland kregen we van een ParkRanger een geweldig mooi verhaal over allerlei ontsnappingspogingen die de gevangenen ondernomen hebben om van deze vreselijke plek weg te komen. De ware feiten zijn toch vaak geheel anders dan in allerlei Hollywoodfilms die hier opgenomen zijn verteld wordt. Na deze prachtige rondleiding, hebben we de zeer indrukwekkende Audio Tour ( met Nederlands gesproken koptelefoon op.) gedaan. De cel van Al Capone, de isolatiecellen, de eetzaal, deberoemde luchtplek op de binnenplaats, de cel van Robert Stroud ' The Birdman' van Alcatraz , teveel gezienom op te noemen. Alcatraz 'The Rock' is een geweldige belevenis. Een nog te vermeldeaardigheid is, dat Jos en Marian hun 32e huwelijksdag in gevangenschap gevierd hebben. !! (p.s Al Capone wilde niet op de borrel komen. !! )
Na enkele uren in Alcatraz doorgebracht te hebben, zijn we weermet de boot naar San Francisco gevaren.
Morgen op onze derde dag in San Francisco, gaan we fietsen over de Golden Gate Brug. S'avonds om 7.15 uur p.m gaan we in het gigantische AT&T park de honkbalwedstrijd bezoeken tussen de San Francisco Giants ( amerikaans kampioen) tegen de Florida Marlins.
20 mei en 21 mei: Van Fresno via Oakhurst naar Yosemite National Park
Vrijdagmorgen 20 mei zijn we rond half tien onder een prachtige blauwe hemel vertrokken voor onze 20 etappe op onze U.S.A. trip. Deze dag voerde ons naar Oakhurst aan de voet van ons laatste te bezoeken Nationale Park 'Yosemite '. Zoals wielrenners in een grote Ronde ook vaak doen, zo ook hadden wij een overgangsdag c.q 'rustdag 'ingepland . Na de laatste citrusvruchten in de Valleyvaarwel te hebben gezegd, hadden we rond de middag een zeer leuke tussenstop in Coarsegold. Deze 'Historic Village ' gelegen aan de Highway 41, ontleend zijn bekendheid aan het goud dat er tijdens de ' Goldrush' van 1849 inde Coarsegold Creek gevonden is. Nadat ons het geluk in Las Vegas niet bepaald tegenzat, probeerden wij ook hier nog een graantje mee te pikken van de historische Goldrush. Verder dan wat gegraai in de' Creek' zijn we niet gekomen, doch wij konstateerden wel dat het zuivere zand en grint in deze beroemde beek weleen heel hoog 'Raaymakers' gehalte had.
Prachtige oude Western gebouwtjes, thans ingericht als allerlei soorten winkels, bemand door de meestexotische Amerikanen maakten van ons bezoek aan Coarsegoldde zoveelste highlight.
Rond half twee, ietwat te vroeg kwamen we aan bij ons hotel het Comfort Inn in Oakhurst. Aangezien de inchecktijd in de meeste Amerikaanse hotels rond 3 uur p.m ligt, deden we alvast een klein rondje Oakhurst, waarbij we ' de Little Church on the HIll' hebben bezocht, en een bezoek brachten aan het plaatselijke cafe datprecies naast ons hotelis gelegen. In deze zeer originele Western Saloon genaamd de Dirty Donkey ( de Vuile Ezel) ontmoetten we de lokale bevolking, die bestond uit vagebonden, snode dronkaards, en dronken Californian Girls. Na enkele Budweisers te hebben genuttigd, lagen we nog heerlijk een paar uurtjes aan het mooie zwembad van ons hotel. Bij een zeer goede Mexicaanse eetgelegenheid sloten wij onze 20e dag in de United States weer geweldig af.
Zaterdag 21 mei stond een bezoek aan Yosemite National Parc op het programma. Nadat we onze ' Fat Baby' weer volgegooid hadden met de o zo goedkope Amerikaans benzine, vertrokken we rond tien uur a.m richting de bergen. Nadat we de ingangskontrole gepasseerd waren met onze Nationale Parkenpas, doemde alweer hoge Sequoia bomen voor ons op. In de Mariposa Grove stond de ' Grizzley Giant ' de oudste boom op aarde. Het was een ongelofelijke aanblik, dit natuurgeweld. Een stukje verder stond ' de California Tunnel Tree ', een boom onderaan de stam zodanig uitgehold dat zelfs onze ' Fat Baby' hier nog wel onderdoor zou kunnen.Verderop in het park lag een omgewaaide Sequoia tree, 'The Fallen Monarch'.Via een lange tunnel nadat de weg weer tot grote hoogte was gestegen kwamen we aan bij ' Tunnel View '. Hier hadden we voor het eerst een geweldig prachtig uitzicht op de Yosemite Valley. Links El Capitan, ( het grootste granietblok ter wereld), rechts van ons Half Dome, de ultieme rots voor de bergbeklimmers in dit prachtige park. In het midden van dit schilderij stortte de eerste waterval van de Yosemite Valley zich met donderend geraas naar beneden. Deze ' Bridal Veil Fall ' was enkele miles verder te bezoeken via een trail. Aljomaco, sportief als ze zijn, lieten zich dit niet ontnemen. Tot onder aan de waterval zijn we doorgedrongen, met over onze zomerkleding en korte broeken, wat beschermende regenkleding. Met natte voeten, doorweekte haren, ( behalve AL ), keerden we terug naar de parkeerplaats, waar inmiddels lange rijen aan de ' Restrooms '( W.C.) stonden. Onze trip door Yosemite ging weer verder, en ook alsmaar hoger. Nadat we zomaar langs de weg 2 mooie herten tegenkwamen, die op de vlucht waren voor de Grizzly beer die zich in dit park verschanst, arriveerden we uiteindelijk op het toeristische hoogtepunt van onze 21e dag ( andere 'hoogtepunten' daarzullen Aljomaco hetmaar niet over hebben ). De Upper Yosemite Fall ( vijfde grootste waterval ter wereld ) en de Lower Yosemite Fall gaven ons een onuitwisbare indruk. Via de Yosemite Valley en verderophet bergdorp Mariposa bracht de chauffeur van de dag ' Picky' ons weerveilig in ons hotel.
Uiteraard besloten wij de dagin ' the Dirty Donkey'( de vuile ezel) met enkele zeer koude Budweisers, en waar de vagebonden, dronkaards, en wilde Californian Girls,zich alweervermaakten alsof er geen Yosemite parkbestond.
Morgen nemen we met een zeer goed gevoel afscheid van de nationale parken, de prachtige rivieren, de hetewoestijnen, en de prachtige Mountains.
Zondag 22 mei doen we ' some flowers in ons hair ' (behalve AL die houd zijn onafscheidelijke Amerikaans pet op). SAN FRANCISCO,voor de Amerikanen ' Frisco' wordt voor 3 dagen onze halte met weer nieuwe 'Stuff'.
18 en 19 mei: Van de Country Music via de San Joaquin Valley naar Sequoia en Kings National Park
Nog even terugkomend op onze avond in Bakersfield, waar weinhet Buck Owens Christal Palace genoten hebben van ' The Buckaroos ', de begeleidingsband van de wereldberoemde country zanger Buck Owens, viel het ons op dat hier de country feesten heel anders beleefd worden, dan dat wij in OIrschot gewend zijn. Om circa half acht stonden wij'Aljomaco' bepakt met een volle koelbox met drinken, aan de ingang van dit muziekcentrum. Wij wisten niet beter gezien al onze bezoeken aan de gezellige countrymiddagen in Oirschot. Onze Amerikaanse country vrienden keken ons wel wat meelijdend aan, zoals wij daar stonden met onze versnaperingen gekoeld en wel. Groot was onze teleurstelling, toen ons de toegang werd ontzegd indien wij onze koelbox, zouden willen meenemen naar binnen. Ons Country Amerikaans hielp ook niet en wij zijn toen maar aangeschuifeld in de rij voor een heerlijk Amerikaans etentje, met wat lekkere Budweisers erbij. !!
S'morgens op 18 mei zijn we uit Bakersfield vertrokken met de countrydeuntjes van Roy Orbison, en Johnny Cash nogin ons achterhoofd. Het hielp ons goed want de eerste flinke regendruppels dwarrelden op onze ' Fat Baby ' zoals wij onze geweldige auto noemen.
Als alternatief hadden we een route gekozen die gelijk was aan de vijfde etappe van de Ronde van California van 2010. Onze route ging door de olievelden van Bakersfield waar we enige honderden Ja knikkers langs de weg tegenkwamen. Ons viel op dat alles in Amerika groot is, doch dat de Ja knikkers in Schoonebeek toch nog iets groter zijn.
De eerste regendruppels gingen over in flinke regenbuien, de voorlopers van de nieuwe sneeuw die we een dag later hoog in Sequoia Park zouden tegenkomen. Op het middaguur vonden we hoog in de Californische bergen heel erg afgelegen, een behoorlijk goed uitgeruste supermarkt, gerund door een zeer gezellige amerikaanse dame die hier al 25 jaar werkte. We bestelden wat amerikaanse sandwiches van ongeveer 10 cm dik.
Jos, die in nederland al niet zo gesteld is op kaas, was volgens deze uitbaatster van de supermarkt nogal wat kieskeurig, dit niet erop, dat niet erop. 'YOU ARE PICKY ' wierp ze hem vanachter de toonbank toe. ( Pickey is in California een afkorting van kieskeurig ).You are 'PICKY' hoorde hij nog meerdere keren.' Picky Kolle ' is voor de verdere rest van onze U.S.A. trip de naam van Jos. ( Geen wonder dat ie zolang gedaan heeft om een vrouw te kiezen !!! )
Rond vier uur waren we in ons leuke hotel in Tulare waar de zon inmiddels weer volop scheen, en we nog lekker hebben 'gezond' en 'gebudweiserd' aan het zwembad. S' avonds gegeten in een nieuwe eetgelegenheid genaamd ' Apples Annie'. Niets slechts over Annie, maar een keer bij Annie is genoeg.
Donderdag 19 mei zijn we rond half tien onder een stralende hemel vertrokken, richting het Sequoia National Park, . Al snel kwamen we langs een prachtig bergmeer Lake Kaweah, dat overging in de wilde bergrivier de Kaweah. Op de waarschuwingsborden stond ' the Deadly River '. De frisse duik hebben we dus maar laten schieten. Al snel steeg de steile bergweg met ontelbare zeer scherpe haarspeldbochten razendsnel naar een hoogte van 2.100 meter. Dankzij de rijkunsten van onze chauffeur'Picky' konden wij, de rest van Aljomaco, genieten van het wonderbaarlijke mooie landschap in Sequoia. Aangezien het de laatste dagen in Noord California flink gesneeuwd heeft in de bergen, kwamen ook wij al spoedig tussen de sneeuw te rijden. Het hoogtepunt van deze dag was het bezoek aan de ' General Sherman Tree' weliswaar niet de hoogste, maar wel in omvang de dikste, zwaarste, en breedste boom op de wereld. Schuifelend tussen sneeuw en ijs hebben wij onze foto's en filmpjes gemaakt. Even verder op zagen we ook de allerhoogste boom ter wereld een Sequoia van 86 meter.
Gelukkig was de bergweg richting onze volgende halte in Fresno weer geopend, en zijn we nadat we nog een stuk door Kings National Park hebben gereden,hoog in de bergen door de wolken heen afgedaald naar de vallei, waar het weer volop zonnig was, en de Citrusvruchten, zoals sinaasappels, olijven, druiven etc. ons uitdaagden om er maar weer eens een tegaan 'skoepen'. Echter ze waren te mooi, zelfs voor Marianne die ze danook keurig heeft laten hangen deze keer.
Om ongeveervier uur waren we bij ons hotel de Econo Lodge in Fresno.
Morgen gaan we naar Oakhurst aan de voet, van volgens vele Amerikanen, het wel mooiste nationale park ': Yosemite National Park 'met zijn schitterende watervallen.l
16 en 17 mei: Van de herrie naar de stilte
Het is maandag 16 mei, we gaan van Las Vegas, (de herrie ), naar Death Valley, (de stilte ). Binnen 10 minutenwaren we Las Vegas uit. Onderweg zien we de Yoshua Trees, heel specifieke bomen. Via Pahrump, waar we wat inkopen doen rijden we verder en ook hier weer verandert het landschap zeer behoorlijk. Het gaat over naar een woest, doods uitziend landschap met echter prachtige kleuren rotsen en zand: rood, grijs, rose, blauwgrijs en zwart. Een prachtig gezicht. Nadat we de ingang van het nationale park Death Valley zijn gepasseerd komen we uit bij een mooi zoutmeer, Badwater Basin genaamd, dat op het laagste punt van het westelijk halfrond ligt, op 85,5 meter beneden zeeniveau. Het lijkt wel een sneeuwlandschap. De zon schijnt gelukkig niet, want dan was het waarschijnlijk te heet geweest. Andere uitkijkpunten als Zabriskie Point, Devils Golf Course (met grote zoutbrokken, het lijkt wel een maanlandschap) en Artist Palette ( met inderdaad een pallet aan verschillende kleuren rotsen) leveren ook geweldige uitzichten op.
In Furnace Creek verblijven we in de Furnace Creek Ranch. Dit complex bevat accomodaties voor de reizigers met de gewone auto maar ook een camping voor campers en tenten. We zien palmbomen, een museum met oude trams en allerlei oude voertuigen tot eind 1800 toe. Opeens komen er 3 coyotes vanuit de woestijn aangelopen die echter snel weer verdwijnen. Er staan 5 jongeren klaar om hun reis op de fiets door alle 49 staten op het vasteland van Amerika te vervolgen. Ze zijn bezig met de laatste 3 weken en zijn dan een jaar onderweg geweest. Wat een prestatie! 's Avonds in het steakhouse een goeie maaltijd genuttigd.
Dinsdag 17 mei , het is ongeveer 19 graden en redelijk zonnig .Vandaag gaan we naar Bakersfield, de bakermat van de Honky-Tonky Country muziek en waar Buck Owens beroemd is geworden. We rijden aan om ca 9.15 uur. Opeens zien we zandduinen midden tussen de rotsen, net voor Stovepipe Wells, een ander Resort in de Death Valley. Heel apart om te zien.
Om Death Valley te verlaten moeten we een lange bergpas over. Verderop nemen we een andere route dan de TomTom aangeeft. Het was een schitterende route door Kern County.Het duurt enkele uren,voordat we weer in bewoond gebied aankomen.. We hebben toen bijgetankt en gegeten met een prachtig uitzicht op Lake Isabella.. De route daarna was onverwachts mooi. Klimmend en dalend langs het snelstromende en woeste riviertje "The Kern".
Opeens rijden we het gebergte uit en zien weboomgaarden met fruitbomen staan. Hier is het fruitteeltgebied van Californie. We zitten dicht bij Bakersfield. Vorig jaar een etappeplaats in de Ronde van Californie, die hier intussen ook weer gestart is. We komen ca 16.15 aan bij het hotel. We gaan vanavond naar het Buck Owens Crystal Palace, waar we gaan eten, met een live country band uit Bakersfield als muzikaal intermezzo. Morgen reizen we verder noordwaarts opweg naar nieuwe nationale parken zoals Sequoia National Park en Kings National Park.